اندیشه
امام حسین (علیه السلام)
سلام دوستان امروز داشتم یه مطلبی درباره امام حسین (علیه السلام) می خوندم. به چندتا سوال که امام علی (علیه السلام) کردن و امام حسین (علیه السلام) جواب دادن رسیدم، حیفم اومد اونارو براتون نزارم. خواهشا با دقت بخونید و نظر بدید.
روزی علی (علیه السلام) به فرزندش حسین (علیه السلام) فرمود: «پسرم! چه چیز، آدمی را آقا و بزرگوار می کند؟» حسین (علیه السلام) پاسخ داد: «نیکی کردن به خانواده و خویشاوندان و بردباری در برابر حوادث». پرسید: «غنا و بی نیازی چیست؟» پاسخ داد: «در این که آرزوها را کم کنند و به هرچیز می رسد، خشنود باشند». پرسید: «پستی چیست؟» پاسخ داد: «پستی مرد در این است که هر چیز را برای خود بخواهد و خود را تسلیم شادمانی ها کند».
پرسید: «زشتی در چیست؟» پاسخ داد: «در این که کسی با رهبرش (رهبر حق) دشمنی ورزد».
آن گاه علی (علیه السلام) به یکی از یاران خود به نام حارث الاعور فرمود: «این سخنان حکمت آمیز را به فرزندانت بیاموز؛ زیرا این سخنان، خرد را زیاد و اندیشه را استوار می سازد».
ضمنا چند بیت شعر با حال از «حسان» هم چاشنی اون می کنم:
با قلب بشر مونس و دمساز، حسین است
در خلوت دل، محرم و همراز حسین است
زهرا و علی هر دو چو دریای گهربار
خلقت، صدف است و گهر راز، حسین است
آن عاشق فرزانه و معشوق دو عالم
بر طاق فلک، غلغله انداز، حسین است
راهی که بشر را به خداوند رساند
عشق است و در این فاصله، پل ساز، حسین است
در راه نگه داری قرآن محمد صلی الله علیه و آله
سربازِ فداکارِ سرافراز، حسین است
